WONEN IN ITALIË – Eten bij de buren
Het is weer vrijdagavond. Of ik pizza kom eten. Grazia maakt vanavond pizza's, daar zijn de kleinkinderen zo dol op. Een familieavond bij de Biestro's, voor af en toe kan dat heel gezellig zijn.
Als ik om half acht de warme kamer met open keuken binnenkom, staat Grazia met een hoogrood hoofd achter het fornuis.
Haar dochter Elisa en schoondochter Manuela dekken de tafel. De man van Elisa, Marcus, probeert de kinderen onder controle te houden die als dollen tussen de kamer en de gang hollen.
Mattia heeft een servet om z'n hoofd gebonden, kleine blonde krullenbol Guglia staat boven op een stoel en de dochter van Elisa en Marcus, Gladys, helpt bij het tafel dekken. Ook Marcus' moeder Angela is er, een Argentijnse die met een zwaar Spaans accent Italiaans praat.
Net als we aan tafel willen gaan, valt het licht uit. Gebeurt hier vaker. Dan heb je te veel apparaten aanstaan en raakt het net overbelast. Even later is er weer licht en krijgen de kinderen hun eerste stuk pizza. Wij zijn inmiddels ook aangeschoven en schenken de glazen in. Er staat zowel wijn, bier als water op tafel.
Grazia zie je op zo'n avond nauwelijks aan tafel. Die loopt maar op en neer ons allemaal van stukken pizza te voorzien. "Hier, deze heb ik speciaal voor jou gemaakt met verse tomaten" en ze schuift een kwart pizza op m'n bord.
Ondertussen zijn de kinderen uitgegeten en van tafel gegaan en aan het spelen op de gang dus kan er eindelijk wat gepraat worden. Marcus, die geometra is, vertelt over de twee projecten die hij momenteel onder zijn beheer heeft. Een electriciteits-centrale bij Domodossola en een fabrieksgebouw bij Brescia. Hij rijdt heel wat af.
De zoon van Grazia, Valter die een houtbedrijf heeft dat voornamelijk kozijnen, luiken en deuren maakt, is in z'n vrije tijd een hartstochtelijk visser en paddestoelen-zoeker. Hij laat ons foto's zien van zijn laatste vondsten. Grazia lardeert de conversatie met een griezelverhaal over een familie die onlangs zou zijn vergiftigd doordat ze niet-eetbare paddestoelen hadden geplukt en opgegeten.
Angela vertelt over haar komend vertrek naar Argentinië waar haar dochter woont. Vorig jaar is haar man overleden. Ze gaat naar haar appartement in La Plata en brengt daar de helft van het jaar door. Aan het begin van de zomer komt ze weer terug.
Ondertussen spelen de kinderen doktertje. De kleine Guglia is tot patiënt gebombardeerd en in bed gestopt en Mattia komt onze bloeddruk opnemen. Grazia en Elisa delen ondertussen de espresso rond.
De conversatie gaat nu over het reilen en zeilen in Mombarcaro. Dan zit ik altijd met gespitste oren omdat ik dan nog wel eens wat hoor over onderlinge familieverbanden, heersende vetes of drama's waar dorpsgenoten bij betrokken zijn geweest. Ik heb al zoveel gehoord, je zou hier zò een soap kunnen opnemen.
Dan staan Elisa en Markus op en maken aanstalten om naar huis te gaan. Gladys had vanmiddag ook al een verjaardagspartijtje en moet nodig naar bed, vinden ze. We zoenen, nodigen elkaar over en weer uit en dan gaan ze toch. De trap af naar de voordeur.
Ook de kleintjes van Valter en Manuela moeten naar bed en ook dit 'kleintje' taait af. Ik beloof dat ik van de week nog een keer kom kaarten.
- De beslissing
- Lees meer
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
